5 අපේ ජීවිතේ

අපේ ජීවිතේ
ඉවරයක් නැතුව අපි දුවනවා..ඕ ලෙවල්.ඒ ලෙවල්,කැම්පස් මේ ඔක්කොම පහු කරන් අපි හැල්මේ දුවනවා.වෙලාවකට හිතෙනවා මොකද්ද මේ ජීවිතේ කියලත්..Assignments,මිඩ් එක්සෑම්,Presentation,ෆයිනල් නිකන් පිස්සු වගේ ලඟදි මගේ යාලුවෙක් මට හම්බ උනා..ඌ වැඩ කරන්නෙ ප්‍රයිවෙට් බෑන්ක් එකක අවුලක් නෑ ශේප් කියනවා බයික් එකකුත් ගත්ත කිවුව එයාගේම සල්ලි වලින් බයික් එකක්නම් මටත් ගත්තෑකි ගෙදරින් සල්ලි ඉල්ලල..ඒත් නිකන් මොකද්ද වගේ පොඩි ලැජ්ජාවක් ලාවට දැනෙනවා..ඒත් ඉතින් අපි තාමත් ගෙදරින්නෙ යැපෙන්නෙ..

හරි.මෙහෙම ගිහින් යන්තම් ඩිග්‍රිය ඉවර කරගත්තා කියමුකො..ඊට පස්සේ ඉතින් හොයපල්ලකෝ රස්සාවක්..කැම්පස් වලින් අවුට් වෙන සෙනග කන්දරාවේ හැටියට ඒකත් ලේසි වැඩක් නෙවෙයි..හැබැයි ඉතින් වැඩ පුලුවන් හොඳ වැඩ්ඩෙකුටනම් හොඳ ජොබක් හොයාගන්න එක අමාරු නෑ(මේ මන් වගේ :පී).

කැම්පස් එකේ යාලුවෝ සෙට් එක දැන් ඉස්සර වගේ වැඩිය සෙට් වෙන්නෙත් නෑ..එක එකා එක එක දවස්වල ලෙක්චස් එන්නෙ..අනික දැන් කට්ටිය තම තමන් ස්පෙශල් කරන පාත් එක හොයන් ගිහින්..වෙනද නම් ඉතින් හැමදාම එකට ලෙක්චස් ගිහින් එතනත් බාගයක් ඉගෙනගෙන බාගයක් වලක් ගහලා,පුලුවන් වුනොත් ලෙක්චරර් එහෙ මෙහෙ වෙනකල් ඉඳල ටියුට් එක පොඩි කටක් දාල ගිහින් එලොවටත් නැති මෙලොවටත් නැති පිස්සුවක් නටල ඉන්න එක හ්ම් දැන් ඉතින් ඒවත් අඩුයි..

ආයෙත් වෙලාවකට හිතෙනවා ආයෙත් ඕලෙවල් කාලෙට යන්න තියෙනවනම් කියලා එතකොට ආයෙත් ඕලෙවල් කාලේ වගේ ඉස්කෝලේ ගිහින් ක්ලාස් ගිහින් පිස්සු නටලා සයිකලේ පැදන් ගිහින් එන එකනේ..ඒ ලෙවල් කාලේ ඔක්කොටම වඩා ෆන් කියල වැඩක් නෑ..සයන්ස් ඩේ,මැත්ස් ඩේ,ආර්ට් ඩේ අපි මේ ඔක්කොටම යනවා මොකද ඒ දවස්වල ඩේ එකක් කිවුවම නිකන් කතරට වැටෙන දිය පොදක් වගේ (:පී) පේලි පේලි ගෑනු ලමයි ඇවිල්ලා ඉතින් ඩේ ඕර්ගනයිස් කරපු ඕර්ගනයිසර්ලා(අපි)එක්ක කතා කරනකොට ඔක්කොටම වඩා ෆන්..අනේ ඉතින් කවදා ඒ දේවල් ආයෙ කරන්නද???

දැනටත් ඉස්කෝලෙ ලඟින් යනකොට මහ අමුතු දුකක් හිතට දැනෙනවා,පොඩි එව්වො පිට්ටනියෙ දූවිලි පෙරන් නටනවා දැක්කම ඔක්කොටම වැඩි ඉරිසියාවක් දැනෙනවා..ඒක අහින්සක එකක්..ඒ දවස් වල (ඒ ලෙවල් කාලේ) අපි ඉස්කෝලෙ එන්නෙ නැති වුනාම අපිට බයෝ උගන්නපු  ටීච කිවුව " ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙලා වෙන ඇඳුමක් ඇඳන් ඉස්කෝලෙට එනකොට හිතට දැනෙන දුක දැන්ම දැනෙන්නෙ නෑ..ඒකට තව ටික දවසක් ඉන්න වේවි ඒක නිසා දැන් ඉස්කෝලෙන් ගන්න තියෙන උපරිම ප්‍රයෝජනය ගන්න" කියලා..මම මේ ලඟදි යාලුවෙක් එක්ක ඉස්කෝලෙට ගියා එයාගේ පොඩි වැඩකට අර කිවුවත් වගේ ගේට් එකෙන් ඇතුල් වෙද්දිම සෙකියුරිටි මහත්තයා මගෙන් අයි.ඩී එක ඉල්ලුවා..ඒ වෙලාවේ නම් හිතට දැනුනේ මහා දුකක් බයෝ මිස් කියපු දේ ආයෙත් මට මතක් වුනා..ඒලෙවල් ඉඳපු පන්තිය පැත්තට පය එසවුනේ නිකන් වගේ ඒත් එතන ඉන්න මල්ලිලා දැක්කමයි මට මතක් වුනේ මම මේ දැන් ඉස්කෝලෙට ආවේ වෙන වැඩකට කියලා..හිතේ දුක තවත් වැඩි වුනා..සර්ලා මිස්ලා ව හම්බුවෙලා කරගන්න ගිය වැඩෙත් කරගෙන ආපහු ගේට්‍ටුව ලඟට ආවම හිතේ තිබුන බර ගතිය තවත් වැඩි වුනා වගේ දැනුනා..

මේක තමයි ඉතින් ජීවිතේ කවදා හරි මේ ඔක්කොම දාල අපිට යන්නත් වෙනවනේ..තව අවුරුද්දකින් කැම්පස් අවුට් වුනාම වෙන්නෙත් මේ ටිකම තමයි..පහුගිය අවුරුදු ටිකේ ඩිග්‍රී ගත්ත අය්යල අක්කල කොන්වකේශන් එක දවසේ හැන්දෑවේ එකිනෙකා බදාගෙන අඬන හැටි දැක්කම අපේ ඇසුත් තෙත් වෙනවා..ඒකටත් තව අවුරුද්දයිනේ තියෙන්නේ..දැන්නම් ඉතින් මම මුලින් කියපු Assignments,Mid,Finals තව තව තිබුනත් කමක් නෑ කියල හිතෙනවා..ඒ වෙන මොකකටවත් නෙවෙයි ජීවිතේ එක්තරා කාලයක අපිට මුනගැහුණු අපේම ලබැඳියන් හැර නොයා ඉන්න තියෙනවනම් කියන සිතුවිල්ල හිතට දැනෙන නිසා..